کسی کـه بنـدۀ خـاص خـدای یکـتـا بود           وجـود اطهـر او در هـجـوم غـم ها بـود

هماره ذکر خـداونـد بـر لـبـش گل کـرد           همیشه گـلشن محـراب از او مصفا بود

ز دشمنان که بر او عرصه تنگ میکردند           ولی اعظم حق را چه بیم و پـروا بـود

قدم به برکه شیران اگرچه او بگـذاشت           وحوش را سر بوسه به خاک آن پا بود

اگرچو جّد غریبش علی به خانه نشست           بـه یـاد غُـربـت درد آشـنــای بـابـا بـود

اگرچه ریخت شبـانه به خانه اش دشمن           نداشت بیم ز خصم و به یاد زهـرا بود

ز زهـر دشـمـن ظالم، ز پـا فـتـاد کسی           که پــاره های دل او پُـر از خـدایـا بـود

دریغ و درد که گـلچین ز کینه پرپرکرد           گـلـی که زینت گـلـزار سبـز طاهـا بود

امام عـسـکـری از مـاتـمش سیه پوشید           غـبـار غـم ز سـرا پـای او هـویـدا بـود

شبی که شمع وجودش خموش شد،دیدند           فضای سامره تاریک و غرق غوغا بود

ز خـاک سـامـره اش نـور بر فـلک تابد           کـه او تـجّــلـی آئـیــنـه های تــقـوا بـود

ز ماتمش نه همین سینۀ «وفائی» سوخت           که داغ او به دل لالـه های صحـرا بود